Onlangs schreef ik me in bij het handelsregister, met een kvk-nummer kon ik een zakelijke bankrekening openen, die ik weer nodig had om mijn boek, ‘achter de afleiding’, online te verkopen. Onderweg naar huis verwachte ik wel een bank tegen te komen.
Ik fietste van het centrum naar het zuiden van de stad en voelde dat ik ging kijken in het buurtje waar ik ben opgegroeid. Over het vertrouwde dijkje fietste ik naar beneden en via een paadje kwam ik op de route die ik als kind elke dag wandelde: die van school terug naar huis. Terwijl ik van mijn fiets stapte en verder liep, voelde ik me door een sterk liefdesveld begroet: de frequentie van thuiskomen trilde door me heen.
De rust en gemoedelijkheid voedde me, in contrast met de drukte van de stad, waar ik even daarvoor doorheen bewoog. Deze wijk was wezenlijk precies zoals ik het me herinner uit mijn kindertijd. De straten zijn bebouwd met huizen uit de naoorlogse periode. Ze hebben allen een achtertuin en grindpaadjes lopen er gemoedelijk tussen. Groene haagjes, die laag genoeg zijn om praatjes met de buren te maken. De wegen zijn met donkerrode klinkers bestraat en er zijn overal jonge bomen.
Zijn de bomen ‘verjongd’ of fiets ik in mijn kindertijd?
Ik geniet van het harmonieuze gevoel dat ik hier ervaar en herinneringen komen naar boven. Wat heb ik fijn gespeeld met mijn vriendjes en vriendinnetjes en wat hebben we veel kattenkwaad uitgehaald! De stukjes bos waar we vroeger boomhutten maakten en stiekem fikkie stookten, zijn vervangen door laagbouw appartementen. Wonder boven wonder heeft de buurt het gevoel van vrije ruimte vast weten te houden.
Onderweg hiernaar toe vroeg ik me nog af, zou ik hier wel echt gewoond hebben? Ik was er al ruim 30 jaar niet meer geweest. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik deze periode in mijn leven was vergeten.
Het knarsende geluid van de kleine steentjes op het grindpad onder mijn schoenen voelde exact als destijds. Ik vond het heerlijk om er als kind op te rennen, dat bleef ik ook doen, hoe vaak ik ook landde met scheuren in mijn broek als resultaat. Ik was een kind dat rondrende met van die kniestukjes stof op haar broek. Mijn moeder naaide ze, heel lief, standaard, op mijn broeken, zodat ik mijn knieën niet meer openhaalde.
Blijkbaar voelde ik dat ik sneller kon rennen dan ik als kind kon rennen. En ik kon snél rennen. Zo snel dat ik door die paadjes heen vloog.
Ik stond voor het huis waar ik de eerste elf jaar van mijn leven woonde. Mijn slaapkamer was aan de voorkant. Ik sliep in een, door mijn vader getimmerde, hoogslaper, van donker bruinrood gebeitst, hout. Mijn muren waren knal oranje geschilderd. Was hip in de jaren 70.
De badkamer lag ernaast. Ik herinner me gesprekken die ik daar als klein meisje met mijn moeder voerde. Zij wist niet wat ze met mij aan moest. Ik vertelde dat ik van een andere planeet kwam. Ik begreep er niets van als mijn moeder verdrietig was en dat mijn ouders moesten werken. En waarom mijn moeder ‘het gevoel’ vergeten was. Zij vroeg me dit gevoel te omschrijven en ik kon het niet. Er waren op deze plek geen woorden voor en, ik begon het zelf ook te vergeten.
Naast mijn oude huis staat een winkelpand, waar ik veel gespeeld heb. In de winter maakten we er kerststukjes en mocht ik er uren met kaarsen en dennentakken aanrommelen. En natuurlijk gaf ik alle planten water, dat vond ik het leukst om te doen.
Inmiddels vergeet ik het thuis wel eens, de tijd loopt soms gek of ik was even elders. Gelukkig zijn mijn planten het gewend en zijn zij communicatief zeer vaardig. Ze roepen me op water te geven als ze dorst hebben. Ik kan dan ook écht niet weigeren, het moet ook direct. Nu. Ik luister naar ze, een afspraak.
Ik liep om het pand heen, de gaten waar vroeger de kauwgomballen automaat in hing, zaten er nog steeds. Ik weet nog dat mijn vader hem eraf haalde omdat hij er half afhing. Mijn vriendjes en ik wilden die verrassingsbollen, die er ook in zaten, allemaal uitpakken. We hadden zoveel kauwgomballen in onze mond gedaan dat onze kaken vastzaten en we geen bellen meer konden blazen. We waren totaal onbewust dat je daar blijkbaar geld voor moest betalen en het een ‘schaars’ product is. Mijn vader legde het ons uit en hield voet bij stuk: we moesten eraf blijven. Hij belde de gemeente, die de kauwgomballenautomaat een paar weken later ophaalde. Die ballen hadden iets magisch voor ons, we begrepen er niets van waarom ze er opeens niet meer waren.
Opeens viel mij de kastanjeboom op. Het was de enige oorspronkelijke boom die er nog stond. Een prachtige hoge boom. Wat bijzonder dat hij er nog staat tussen al die jonge bomen. Onder de boom lag grofvuil te wachten op de ophaal dienst. Een vrouw, figurant, liep langs en besloot de vuilniszakken te doorzoeken.
Ik zag de boom en moest haar gewoon een knuffel geven. Het kon me niets schelen of die vrouw er iets van dacht. Het grappige was, dat ze me niet eens zag.
Achter mijn zonnebril huilde ik van blijdschap bij het voelen van deze mooie boom. Ik had haar gemist. Ik bedankte haar voor de bescherming die zij mij bood in mijn kinderjaren. Het veld van deze boom strekt vele malen verder dan haar fysieke vorm en haar energie is pure liefde en harmonie. Ik deelde mijn frequentie met die van haar terwijl ik mijn handen op haar bast legde en ik mijn levenskracht in haar voelde stromen.
Synchronisatie. Gaia. Aarde. Kinderen. Vrienden.
In een flits ervaarde ik herinneringen van spelende kinderen die lachend om de kastanjeboom heen tikkertje speelden. Ik voel in mijn lichaam dat ik vele zonnige uren onder de schaduw van haar grote bladeren heb doorgebracht, alleen en met vriendjes. We knikkerden er, gooiden met een tennisballetje tegen de muur en we raapten haar kastanjes, échte schatten, die we vol trots mee naar onze ouders brachten. Deze prachtige creaties van de natuur kregen een mooi plekje in onze harten. We groeiden samen op als kinderen van de aarde, met onze gezamenlijke liefde voor deze kastanjes, die een thuis vonden in onze multidimensionale levens.
De oorspronkelijke bomen zijn overal waar te nemen. En deze boom stond hier niet toevallig, zo precies naast mijn ouderlijk huis. Ik voel dat ik haar mag zien en aanraken. Het was een emotioneel wederzien met deze boom en mijn vriendjes die er in een andere laag en tijd nog steeds zijn.
De kastanjeboom was in de bovenkant flink gesnoeid waardoor haar groei in deze dimensie beperkt is en zij haar volle lengte niet kan bereiken, maar haar wortels reiken ver en staan in verbinding met het leven thuis. Dáár is zij heel en hier dus ook, afhankelijk van hoe je haar waarneemt. Ik gaf haar een kus en bedankte haar als bewaarder van de frequenties van mijn jongere ik. In diepe dankbaarheid fietste ik uit het veld.
Toen ik bijna thuis was bedacht ik mij twee dingen: die rekening open ik een andere keer en wie heb ik waar en wanneer nu écht ontmoet? Heb ik deze boom gevraagd mijn jongere ik te beschermen met haar liefdesveld, of heb ik in dit nu-moment mijn eigen kracht ingezet en daarvoor aangewend?
Met dit verhaal begon ik in september 2022 en in april 2023 voelde ik dat het ‘af’ was. De tijd was daar om de frequenties toe te voegen en deze te onthullen. Frequenties die ik wezenlijk al herkende maar nog niet volledig kon voelen en integreren in het verhaal én in mijn aardse zijn. In maart 2023 zette een groep krachtdragers in een ontmoeting in Havelte en daarbuiten, los van tijd en ruimte, velden aan en in beweging. Ik kon alleen maar huilen uit dankbaarheid en mijn herinneringen herbeleven.
En nu, begin april, besef én beschrijf ik deze ontmoetingen, dit eerbetoon aan álle oorspronkelijke kinderen van deze prachtige blauwe planeet. Zichtbaar en onzichtbaar, veilig en onveilig, open en verborgen, geweten en vergeten: op aarde zijn er altijd momenten en mogelijkheden geweest, zijn die er nu en zullen die er altijd zijn. Hoe onze route hiernaar toe ook is verlopen en wie wij van binnen écht Zijn, wij zijn hier ook geboren als kind van de Aarde en dat maakt dat we elkaar in deze werkelijkheid kunnen ontmoeten. En dat wij samen kunnen spelen onder de kastanjeboom en kunnen racen over die grindpaadjes.
