Vandaag sprak ik met een medereiziger, een vriend, over het maken van podcasts. En hij gaf aan, het is wel handig om in een eerste podcast jezelf voor te stellen en te vertellen wie je bent. En dat is eigenlijk meteen de meest cruciale vraag en misschien wel de enige vraag hier in deze wereld, waar de mensheid mee bezig is. Waar we allemaal een antwoord op willen: wie ben ik? De meest belangrijke vraag: wie ben ik nu écht werkelijk? Wie ben ik?
“Ik ben van zee, ik draag mijn herinneringen met me mee”. Bij aankomst op aarde, ontving ik een hielprik, een burgerslavennummer, servicenummer, ‘to serve’ (dienen). En een naam en een persoonlijkheid: aangegeven. Ik kreeg vloeistoffen in mij gespoten, waar ik nooit voor gekozen heb. En gedurende het leven hier op aarde, identificeren wij ons zo vaak met onze naam en met ons nummer. Als je een contract afsluit, als je je bekend moet maken, als je een huis koopt of een rekening opent. Bij een baan en als je naar school gaat. Continu identificeer je jezelf met je nummer, je geeft je nummer aan, of je moet inloggen met een nummer, met een digitale identiteit, een DigiD. Een digitale identiteit.
Je zou bijna denken dat dat is wie jij bent: je naam en je nummer. Je code. Maar is dat eigenlijk wel zo? Je hebt je er zo vaak mee geïdentificeerd en bekend gemaakt. Ben je nog in staat om te zien of dat is wie je bent of niet bent?
En wie ben je dan wel? Met dat nummer, met die identificatie, met die persoonlijkheid, die jij hebt gekregen, ontvangen, moet je je hier op deze planeet bewijzen en meedoen aan van alles en nog wat. Je moet naar school. Je ouders worden gedwongen om met jou naar het consultatiebureau te gaan. Er wordt gekeken of je in een curve past, er wordt gemonitord en getest, op het consultatiebureau, door de artsen op school. De Cito toetsen… Continu word je gemonitord en getest en je moet dingen uit je hoofd leren. Hier moet je dingen uit je hoofd leren en alles, alle kennis, komt van buiten jou af. Je wordt eigenlijk geleerd om dingen aan te nemen. En dat gaat door tot de dag van vandaag.
Als je denkt dat jij nu zelf die keuzes maakt, met wat voor informatie je tot je neemt: is dat zo? Is dat echt zo? Als iemand ergens een kruik in de woestijn neerlegt, met boeken daarin. Of een kleitablet, of wat dan ook, zeg een boek. En die informatie, die bereikt jou, of jij bereikt die informatie, is het dan écht informatie, die uit jou zelf komt? Of is het informatie die ergens anders vandaan komt? Wat is het verschil tussen een boek op school en een boek dat gevonden wordt in een kruik in de woestijn? Wat is het verschil tussen school tv en het NOS journaal? Of De Fabeltjeskrant of Sesamstraat? Wat is het verschil tussen die programma’s en de alternatieve media op YouTube? Alle informatie die te vinden is op ‘devices’ maar ook in boeken om jou heen, is informatie om jou heen.
Een weerwar van informatie, de een nog tegenstrijdiger dan het andere. En deze informatie heeft maar één doel. Je zou kunnen zeggen: informatie is daar, om mij te informeren. Dat klopt in zekere zin ook. Maar, als je een stapje verder gaat: wat is het doel van het informeren? We denken misschien dat we na school uit het opleidingskamp zijn, maar dan zijn er allerlei programma’s, zoals een leven lang leren. Of ontwikkelingsprogramma’s. En als we denken: nou we zijn uit alle studies die we verplicht moesten doen en we hebben ons werk gedaan 40 uur van de week, 9 tot 5, de kinderen liggen op bed en dan zetten we even Netflix aan. Maar wat is het verschil tussen school-tv en Netflix? Want we zitten nog steeds naar films te kijken en series, met andere mensen, die een leven, een nepleven leiden wat helemaal niet over ons gaat.
Alle kennis die wij hebben opgedaan in dit leven, dat is even iets om goed te stil te staan, komt van buiten ons af. En dat vinden wij heel normaal! Dat laatste is zeer choquerend voor iemand, die niet hiervandaan komt, om dat te zien. Het is onbegrijpelijk, dat hier mensen wonen en leven, die hier vanaf het moment dat ze worden geboren, tot het moment dat ze weer gaan…. (dat is an sich al een podcast waard. Dat feit, dat dat zo is, maar die parkeren we eventjes) …. dat mensen vanaf het moment dat ze hier de eerste hap adem pakken, tot het moment dat ze de laatste uitblazen, alleen maar kennis van buitenaf als hun waarheid nemen en opvolgen.
Het begint met de verloskundige en het eindigt met degene, die de mens begeleidt in het stervensproces. Kennis van buitenaf, kennis van artsen, scans die gemaakt worden van het lichaam, die ons zouden moeten vertellen wat het is. Injecties die worden genomen om beter te worden of om ziekte te voorkomen, hele behandel-plannen en medicatie. Opleidingen, banen, overheden, politiek, banksystemen, het geldsysteem. Het hele leven wat een mens lijdt hier en dan kun je bij jezelf nagaan of dat leiden met een korte ei, of met een lange ij is, dat kan ik niet voor jou invullen. Maar in hoeverre, als je naar je hele leven en je hele bestaan kijkt, wat is zelf gekozen? En wat is een verplichting? Een moetje?
Ik neem even een slok koffie, want ik ben ook een mens, dat heel erg van koffie houdt en ik denk dat dat mijn keuze is, dat ik van koffie drinken hou. Ik heb soort van de keuze tussen koffie en thee. Ik drink ook wel een kopje thee. Vind het allebei wel oké, maar koffie heb ik het liefst. En dan heb ik ook nog een verschil in wat voor soort koffie ik maak: filter koffie, Senseo, koffie van bonen, met een mokkasmaakje of zo. Laten we zeggen dat er 100 variaties koffie zijn. Dus ik heb een bandbreedte van 100 soorten koffie. Nou dan zou je best kunnen zeggen van: Goh ik kan aardig kiezen he? Ja, binnen de bandbreedte van koffie heb ik 100 keuzes en elk mens kan zijn eigen koffie kiezen. Soort van. Maar als je daar eens even op uitzoomt en ik dus mijn koffie drink, want ik heb een keuze tussen koffie en thee, hoeveel andere dranken zijn er eigenlijk nog, die ik misschien ook wel lekker zou vinden? Maar die ik helemaal niet ken?
Eens even helemaal hier uit zoemen. Als wij op de basisschool zitten en we mogen gaan kiezen tussen vmbo, mavo, havo en het vwo, dan denken we dat we een keuze hebben. Maar in feite hebben we helemaal geen keuze, want we moeten naar school. We hebben leerplicht, uitzonderingen van ‘homeschool’ daargelaten. Er is een verplichting om naar school te gaan in dit opleidingskamp. Dus in hoeverre ben je vrij om dan te kiezen? Kan een kind in deze wereld, in Nederland, zelf bepalen op welke leeftijd hij leert lezen? En welke vakken hij wel doet en welke niet? Kan een kind zeggen: Nou ik heb eigenlijk geen zin om met vier of vijf jaar naar school te gaan, ik geloof dat ik pas op mijn tiende ga. En ik ga eerst maar eens even een paar jaar gewoon lekker met mijn kaplaarsjes door de plassen heen rennen. Oh dat is wel lastig want mijn ouders werken, dus waar moet ik dan heen? En opa en oma hebben het ook best wel druk.
Willen de mensen eigenlijk wel werken? Als je echt zou kunnen kiezen he, welke baan je nu doet? In welk huis je woont? Je gaat op zoek naar een huis en er zijn misschien vijf huizen, waar je uit kan kiezen. En wat nou als je gewoon zelf zou kunnen kiezen in welk land je wil leven en in wat voor soort huis? Dus er is sprake van twee dingen: er is een beperking op de mogelijkheden die er zijn, je kunt eigenlijk altijd uit beperkte opties kiezen. En dan is er ook nog een restrictie in hoe vrij je bent, om binnen die beperkte opties, te mogen gaan kiezen. Dat hangt weer van andere zaken af die ook in dit opleidingskamp zijn vastgelegd, zoals hiërarchie. De één heeft meer dan de ander, dus er is sprake van ongelijkheid, schaarste en gebrek.
Als je gaat kijken: hoe vrij ben jij in dit leven? Ben jij degene die jouw pad leidt in dit verhaal? Of maak jij de keuze binnen de bandbreedte van opties die er zijn? Dus kies jij, de voor jou meest optimale optie, rekening houdend met jouw beperkingen? Bijvoorbeeld op het gebied van financiën, arbeidsgeschiktheid of in welk land of welk gezin je bent geboren? Of welke beperkingen je ondervindt: fysiek of mentaal?
De mensheid in deze wereld, in deze werkelijkheid, komt hier aan, de binding die zij van nature heeft met de natuur, wordt tenietgedaan, die wordt doorgeprikt. Vervolgens krijg je een stempel en een label, een naam, een persoonlijkheid: een programma. En dan kom je terecht in een werkelijkheid die zeer beperkt is. En daarin heb je, al dan niet, een bepaalde vrijheid om daar in die bandbreedte van mogelijkheden, je gang te gaan, min of meer. En dat vinden we allemaal heel normaal. En als we het niet normaal vinden, dan accepteren we het toch, want we gaan er wel in mee. En dan komen er ook nog eens allerlei verstoringen op het pad, zoals ziektes. En dan worden de mensen maar 80 jaar. Zo iets, soms iets jonger soms iets ouder.
En alles overkomt je. Alles overkomt je. En dat vinden we ook heel normaal. Dat we niet zelf kunnen kiezen voor een goede gezondheid. Sommige mensen zijn heel eenzaam en alleen of heel arm of die voelen zich depressief en ja dat overkomt ons. Hoe kan het zo zijn, dat je de ene dag wakker wordt in een stemming van ‘ik heb zin in deze dag’? Het zonnetje schijnt, ook zoiets he: het weer, niets is zo onvoorspelbaar als het weer, maar hoe kan dat? Het ene moment word je wakker en je begint jouw dag. Je bent vrolijk en je hebt er zin in en dan gebeurt er iets. Je ontmoet iemand, er is een bepaalde situatie en heel je gemoedstoestand stort in en je zit in een dip. En de andere ochtend word je wakker en je voelt je intens eenzaam of intens verdrietig. En hoe kan dat?
Het lijkt wel zo alsof dit de wereld is van ‘het overkomt je’. En wat nou als dat niet klopt? Dat het je overkomt? Kijk, in zekere zin is dat natuurlijk wel zo, maar in een andere zin ook weer helemaal niet. Maar hoe kan het dan dat het je overkomt? En wie ben jij dan? Dat al die dingen jou zomaar overkomen? Waar ben jij dan? Ben jij dan een leven, van 0 tot 80, volledig alleen maar in situaties, waarin je de kennis die je opdoet, dus jezelf opbouwt van externe partijen? Ofwel uit boeken, van andere mensen, in geloven of modellen? En in gemoedstoestanden die je overkomen? Is dat dan wie jij bent? Leef je een film? Zit je in een film? In een script? Of ben jij iets anders? En wat.. wie ben je dan?
Als mensen zich voorstellen, bijvoorbeeld in een televisieprogramma, of in een podcast, dan wordt er zo’n prachtig intro opgenoemd over iemand. Dan gaat het vaak over hoe oud iemand is, waar iemand vandaan komt en wat iemand zijn prestaties zijn in deze wereld. En dat heeft dan heel vaak met dat opleidingenkamp te maken: dus, hoeveel diploma’s heeft iemand? Hoeveel boeken heeft iemand gelezen of in zijn huis staan? Als iemand ouder is, dan heeft diegene ook wat meer aanzien. En hoe meer titels, hoe meer geloofwaardigheid een spreker heeft. Zelfs in de alternatieve media, juist in de alternatieve media.
Als mensen tegen het narratief ingaan, wordt het toch wel even goed benadrukt dat diegene in zijn leven, voordat hij in al deze materie dook, althans in de complotten die geen complotten zijn, dat diegene toch wel heel geloofwaardig is, want hij heeft wel in het mainstreamverhaal alle diploma’s behaald. Dus juist in de alternatieve media, wordt daar heel veel de nadruk op gelegd, zodat mensen geloofwaardig zijn. Dus hoe goed je het doet in het opleidingen circuit, hoe goed je het doet in het kennis van buiten jezelf halen, hoe meer er naar jou geluisterd wordt. Hoe mooier de intro is in een podcast.
Maar met wie heb ik dan te maken als ik naar zo’n podcast luister? Want dan heb ik te maken, nog steeds, met een schoolrapport, waar ik een gulden of rijksdaalder voor geef, voor de goede prestaties. Of een plakplaatje. Of een ‘like’. Mensen die veel onderzoek doen, worden ook vaak voor hoog aangezien. Ze hebben veel onderzocht, maar wat is er dan onderzocht? Ik besef dat er mensen zijn in deze wereld die zaken blootleggen en dat is heel belangrijk, dat dit gebeurt. En dat is hartstikke mooi als je ook weet wie je zelf bent natuurlijk. En zo niet, ook goed, iedereen doet wat hij voelt wat hij moet doen. Maar voel je ook echt dat je dat moet doen? Dat onderzoek naar bronnen, zijn altijd bronnen die buiten jou liggen.
En dan zou je zomaar kunnen zeggen: ‘ja ik weet het allemaal al hoor, al die fictie, al die verhalen, die ons verteld worden, dat die niet kloppen, dat heb ik echt wel gezien’. Ja, dat is heel mooi dat mensen dat zien. En dan?
Dan zijn er eigenlijk een paar paden die je op kunt gaan. Dat is het pad van de leiding nemen over je eigen leven, of het pad van de afleiding nemen, over dat wat jij niet bent. Dus op het moment dat je door hebt ‘ik word voorgelogen’, deze wereld is helemaal niet wat het lijkt, wat het is, ik zit in een film. Zet je dan de televisie uit? Zet je hem bij het grofvuil? Knip je de kabel van de wifi door? En ga je naar binnen, onderzoeken wie jij bent? Neem je de leiding over jouw eigen bestaan? Over jouw eigen ontwaking? Of stap je in een andere film? De film van het alternatieve circuit? Dus het verzet, het demonstreren, het onderzoek doen naar alternatieve theorieën? En ontwaak je op die manier? Dus je ontwaakt, je hebt door: in deze wereld klopt er iets niet.
Dan kun je dus de weg naar binnen gaan bewandelen om te kijken binnen in jou, wat je ervaart en wat dat is. En je kunt ook buiten je blijven kijken en onderzoek gaan doen naar: wat klopt er dan niet? Als ik word voorgelogen, hoe zit het dan in deze wereld? Wie is dan de baas van deze wereld? Wie heeft al het geld? Wat zit er in injectienaalden, in spuiten? Wat is er gebeurd met andere beschavingen, wat is er gebeurd in de twin towers? Er zijn zo ontzettend veel dingen waar je in kunt duiken. Er gaat een oneindig blik aan informatie voor je open op het moment dat je door krijgt: deze wereld is een film. Vanaf het moment dat je dat door krijgt, staat er direct een andere film voor je klaar. Dat gaat naadloos in elkaar over. En op dat moment zal je zien: ben je opeens geïnteresseerd in allerlei complotten.
Op het moment dat je ontdekt: er is ander leven in dit universum, sterker nog, er zijn diverse universa, er is een hele kosmos vol met leven! Op het moment dat je dat beseft, dan staat er één of andere UFO-club voor je snufferd of je gaat dingen zien. Het moment dat je beseft: mijn lichaam is multidimensionaal, ga je opeens aura’s zien en engelen, draken en geesten. Er wordt van alles gecreëerd om jou buiten jezelf te houden zodat je ergens induikt. Je zou kunnen zeggen dat het allemaal niet bestaat. Dat zou zomaar kunnen kloppen. En het kan voor jou wel kloppen, als dat hetgene is wat jij wil zien. Alles klopt wat je waarneemt, maar niets is per definitie waar, wat je ziet.
Dus welk pad ga jij bewandelen? Het pad naar binnen? Of het pad naar buiten? Als je realiseert dat een overheid niet de baas is van deze wereld, kun je gaan onderzoeken wie jij bent en jouw eigen baas worden. Of je gaat uitzoeken wie dan wel de baas is van deze wereld. En dan kun je héél lang zoeken. Net zolang totdat je de vraag, die ik aan het begin van deze opname stelde, ‘wie ben ik?’, volledig vergeet. En dat is precies de bedoeling. Het is de bedoeling om jou bij jezelf weg te houden, bij de leiding over jezelf. Het is de bedoeling dat je in de afleiding verder gaat.
Dit is de wereld waarin alle mensen zo op zoek zijn naar zichzelf. Er zijn zoveel modellen en geloofssystemen gecreëerd. Er zijn zoveel paden, zoveel wegen waar mensen in kunnen wandelen. Een oneindige hoeveelheid van creaties, bijna oneindig, heel veel, niet oneindig. Zoveel creaties waarin jij zou kunnen belanden om jezelf te vinden, wie jij bent. En al die wegen leiden tot een dood spoor, ze leiden je steeds verder in het donkere woud. Totdat je helemaal niets meer kunt zien en helemaal verdwaald bent. Het is puur een pad om nooit meer wakker te worden.
Want wat is ontwaken? Ontwaken, wat is dat? Is ontwaken de beperkte mogelijkheden, die in deze wereld voor ons zijn neergelegd, helemaal onderzoeken? Dus als je een jaar of elf bent en je kunt kiezen tussen vmbo, mavo, havo en vwo? Dat zijn je keuzes? Dus je kunt kiezen: ik word fan van het nos journaal of ik heb een abonnement op youtube podcast X? Of ik kijk een favoriete serie elke dag op netflix? En je begrijpt dat ik heel veel paden heb bewandeld. En misschien begrijp je dat niet, maar ik weet waar ik over spreek.
Er achter komen wie jij zelf bent. Als je zelf wilt weten wie jij bent, ga je dan die kennis buiten jezelf zoeken? Of in jezelf?
Alle mensen die bezig zijn met spiritualiteit. Mensen die workshops geven en gaan doen. Mensen die coaches, sessies, consulten, psychologen, trainers, opleiders en teachers zoeken. Voor antwoorden en om te horen wie ze zijn, wat ze mankeren. Artsen, alternatieve geneeswijzen, dan is dat weer bedacht en dan weer dat. Volgen we dit en dan dat. Het lijkt wel of je als mens in een kring staat met allemaal mensen om je heen. Je hebt een blinddoek om en je bent aan het dolen in die cirkel en dan duwt er iemand tegen je aan en dan word je weer door een ander geduwd, naar een ander gedeelte, dan weer zus en dan voel je je weer zo en dan heb je dat weer te pakken en dan ga je dit weer doen en dan dat weer doen.
Maar waar ben jij? Wie kiest waar hij heen gaat? Om uit die cirkel te stappen? Uit die optimale optie te zoeken en de reis naar binnen te maken? En dan denk je: nou, ik ga toch eens eindelijk mijn trauma’s herbeleven en dan kan ik het verwerken. Maar elke keer als je een trauma herbeleeft van uit het verleden, dan trek je die naar het nu. Dus dan zit je in het nu ook in een verdriet of in een trauma. Hoe het ook is, dan is het nu-moment weg. Want dan zit je ook ergens anders. Dan zit je niet meer bij jezelf. Dan zit je in een situatie, die al dan niet bestaat of echt gebeurd is.
Wanneer gaat de mensheid de afleiding naast zich neerleggen? En naar binnen kijken wat daar allemaal is? Wanneer komt dat punt? Dat we dat met elkaar gaan doen?
En ik snap het. Heel goed. Want ik ben ook geboren hier in deze wereld. En ik heb ook een hielprik gehad en een vaccinatieboekje. Mijn moeder ging ook met mij naar het consultatiebureau, ik ben naar school geweest. Ik heb ook moeten werken. Banen gehad die ik helemaal niet wilde maar wel moest doen, want ik moest de rekeningen betalen. Want ik moest ook een auto, een huis, ik heb ook relaties gehad en contracten getekend. Mezelf ontelbaar vaak geïdentificeerd met mijn rijbewijs of mijn paspoort. Gevlogen omdat ik op vakantie wilde, dus ik moest ook mezelf identificeren met dat nummer en aantonen dat ik gezond was. Met een negatieve test op pad, terwijl ik me zo positief voelde. Wat een wereld! Allemaal programma’s, overtuigingen en dingen die we moeten doen. Dus al die opleidingen? Al die kennis van buitenaf?
Ik ken het. Ik weet hoe het is om aan het infuus van de gemoedstoestanden te zitten. Ik weet hoe het is om programma’s op mijn beeldscherm gepresenteerd te krijgen. Ik zie het allemaal en ik beleef het allemaal. En ik ga er niet mee akkoord en ik ervaar het allemaal, want dat is het ‘mens zijn’ hier. Het welkom en het opleidingskamp. Om met een blinddoek van de één naar de andere situatie geschaakt te worden. En de mensheid staat op het punt om te ontdekken wie ze echt is. En hoe? Hoe dan? Want als je zo diep op het pad hebt gewandeld, in een donker woud, in al die tijdlijnen en complotten, die voor jou worden neergelegd, waar is dan nog het lichtpunt van wie je echt bent? Hoe kun je het je dan nog herinneren?
Nu dat ik dit deel heb gesproken over wie ik niet ben, wil ik graag jullie meenemen, met wie ik wel ben. En dat is eigenlijk een veel leuker stuk van deze opname, voor zover we over ‘leuk’ en ‘niet leuk’ kunnen spreken. Deze hele werkelijkheid is verpakt in een realiteit van ‘plus en min’. Daar heb ik ook andere podcasts over gemaakt en dat laat ik nu even los.
In mij is een diep weten. Een heel diep weten dat het ook anders kan. Het is een weten, wat je zou kunnen vergelijken met een herinnering. Het is niet helemaal hetzelfde, maar even vertaald: een herinnering. Een weten dat het anders kan. In het verleden, in de toekomst, wat in zekere zin, hetzelfde is, afhankelijk van waar je staat. En in het nu. Het kan anders en het is ook anders.
Laatst zei iemand tegen mij: “Jij ziet dingen die er niet zijn”. Het was in een geheel andere context, dus ik laat die even los. Maar ik ben dankbaar dat deze persoon dat tegen mij zei, omdat het mij, in zekere zin… het zette me wel aan. Want ik realiseer mij, dat ik dingen zie, die er nog niet zijn. Want als je diep in dat donkere woud zit, diep in de afleiding, dan is het heel moeilijk om te zien dat er ook nog iets anders is. Sterker nog: het is er op dat moment niet.
Dus je zou je kunnen afvragen: zie ik iets wat er niet is? Of kan jij het niet zien en is het er wel? Waarom zie jij het niet en waarom zie ik het wel? Ik kan die vraag niet beantwoorden. En het kan ook iets heel anders zijn.
We hebben als mens allemaal voorstellingsvermogen. Dus als we ons voorstellen wie we zijn, laten we dat dan ‘ns op die manier doen, dat we ons voor-stellen wie wij zijn. En dan gaan we het hebben over wie we echt zijn. Laat ik de aftrap doen, laat ik beginnen. Ik stel mij voor: een wereld, waarin iedereen, ieder wezen dat leeft, vrij is. Iedereen viert deze vrijheid. Niet omdat het één keer per jaar mag en dan de vlag opgehangen mag worden, moet worden, als protocol. Nee iedereen is gewoon vrij. En het gevoel van onvrijheid is daar niet. Dus iedereen is vrij. Er wordt beseft dat er mensen zijn die niet vrij zijn, zoals wij hier in deze wereld. Maar in feite is in die wereld iedereen gewoon vrij. Vrijheid.
Vrije wil wordt gerespecteerd, is er. Iedereen is vrij om te gaan en te staan waar hij heen wil. Vrij om te reizen, vrij om te zijn, vrij van ziektes. Iedereen is gezond. Iedereen heeft een lichaam dat naadloos aansluit bij wie hij of zij is. Er lopen geen verstoringen doorheen. Iedereen heeft een lichaam dat optimaal werkt. Iedereen heeft een onsterfelijkheid. Er is namelijk geen tijd. Het is altijd nu, de klok slaat altijd ‘nu’.
Dus als jij alle tijd hebt, hoe ziet jouw dag er dan uit? Zou je dan nog steeds hetzelfde doen als nu? Je hebt volledige vrijheid om te zijn wie je bent, dus je hebt ook geen verplichtingen of contracten. Er is geen vaste weekindeling, dat je op een bepaalde dag iets moet doen. Niemand die tegen jou zegt, of jou voorschrijft, of je vrij bent of moet werken. Want dat bestaat daar niet. Hoe zou het zijn als je alle tijd hebt en dat je gewoon kan doen waar je zin in hebt? Maar dát is vrijheid. Geen werk, geen verplichtingen, geen contracten. Je doet wat je zelf wilt doen en wat je voelt dat je wilt doen. Vrijheid.
En daar komt ook een bepaald gevoel van respect en eerbied bij. Een bepaalde vorm van respect die hier niet eens is. Een respect voor de vrijheid van jezelf maar ook die van een ander. Je gaat jezelf niet bemoeien met het leven van een ander. Je hebt het ook niet over andere mensen. Je hebt geen oordelen naar andere mensen toe, want dat bestaat helemaal niet. Als jij in vrijheid leeft en je respecteert jou zelf en je houdt van alles om je heen en van jezelf, dan komt het niet eens in je op, om een ander mens iets aan te doen. Of iets van een ander mens af te pakken, of een ander mens af te snijden in het verkeer, of een ander mens een hak te zetten of te schelden. Dat bestaat helemaal niet.
Want waarom zou je een ander mens iets niet gunnen? Jij hebt toch ook gewoon alles wat je nodig hebt? Er is vrijheid voor een ieder. Dat betekent ook dat alles dat er is, er in overvloed is. Deze aarde, of een andere wereld, die mensen alles biedt wat je nodig hebt. Warmte. Als er een zon ondergaat, gaat er een andere zon weer omhoog. Bloemen die altijd bloeien, bomen die altijd mooie blaadjes hebben. Het leven wat eeuwig duurt, er is helemaal geen sterven. Niet zoals hier, anders. Je kunt elkaar, de mensen waar je van houdt, altijd blijven ontmoeten. Er is geen lijden, er zijn geen ziektes, geen disfunctioneren. Er is respect naar alle mensen om je heen en vrijheid.
En dat brengt ook vrede. Als jij in harmonie leeft met je omgeving en met jezelf, dan is er nergens in jou een idee, het komt niet eens je op, om in onmin te leven met andere mensen. Of in een oorlogssituatie. Want waar er vrede gevoeld wordt, in jezelf, met elkaar, in vrijheid en met respect, daar is geen plaats voor oorlog. Dat kan er niet eens ontstaan, of zijn.
In deze wereld wordt heel erg gemanipuleerd met angsten en gebrek. Met schaarste van producten, van voedsel en dat is er in overvloed. Dat is zo oneerlijk verdeeld. Nou ja, oneerlijk, het is ongelijk verdeeld en dat hoeft helemaal niet. Het kan anders. Alle rijkdommen, van deze prachtige planeet, worden met elkaar gedeeld. En iedereen heeft wat hij nodig heeft. En als je zelf alles hebt wat je nodig hebt en je leeft in vrede en vrijheid, tja dan gun je toch ook je buurman datzelfde gevoel? Dan hoef je ook niet meer te hebben dan de ander, want ieder heeft alles wat hij wil. En iedereen is gezond en er is helemaal geen tekort. En als iedereen in vrijheid leeft en in vrede en iedereen heeft precies wat hij nodig heeft, waar zou je dan nog bang voor moeten zijn? Dat is er gewoon niet.
Er is gewoon een weten dat alles er is, wat er nodig is. Je zou kunnen zeggen ‘vertrouwen’. Dat impliceert dat je ook wantrouwen kan hebben, maar dat komt niet in je op, want dat is er gewoon niet. Het is leven met het weten dat alles er is wat je nodig hebt. De gedachte dat dat zou kunnen veranderen bestaat gewoon niet. Dat is in deze wereld (en ‘vergelijkbare’ onvrije werelden).
Er zijn zoveel prachtige werelden, allemaal weer anders, waarin mensen leven in harmonie. Soms vinden we onszelf heel geavanceerd. Laat ik het zo zeggen, dat er ontelbaar veel beschavingen zijn. En er zijn beschavingen, die ook over technologie beschikken, die de meest moderne telefoon zouden zien als een typemachine. In vergelijking met de technologie waar zij over beschikken.
Als je jezelf kunt voorstellen dat je hier in deze wereld, in een beperkte bandbreedte zit, waar ik eerder over sprak. Stel nou dat die bandbreedte gewoon helemaal open zou knallen, dus dat je opeens alles kan ervaren wat er is. Dus niet alleen maar een klein stukje, maar alles. Dus naast de koffie ga ik ook nog andere dranken ontdekken, die ik nu nog helemaal niet ken. Andere dieren, andere planeten, andere zonnen en andere dimensies. Wezens uit andere werelden… Hier zou ik graag een andere keer nog verder over willen doorspreken. Voor nu voel ik dat ik gezegd heb, wat ik wilde zeggen.
Als we ons voor-stellen wie we zijn. De volgende keer als je bij een training zit, of op het werk in een vergadering en je stelt jezelf voor aan nieuwe collega’s. Of je ontmoet je schoonfamilie voor de eerste keer en je zegt: “Ik ben……”. Wat ga je dan zeggen? Misschien denk je nog eens aan deze podcast? Ik ben benieuwd. Wie ben je? De belangrijkste vraag op dit moment. Tja… “Ik ben van zee, ik draag mijn herinneringen met me mee”. En als je je afvraagt waarom ik zo veel kan vertellen over een andere wereld, over herinneringen en hoe het ook kan zijn? Dat komt omdat ik daar vandaan kom.
Dankjewel voor het luisteren en mezelf ook bedankt dat ik dit heb verteld. Het is fijn dat je mijn opname hebt waargenomen, want daardoor kan het bewegen. Het is vandaag 14 april 2023, het was fijn om je in dit nu te ontmoeten. Heel graag tot een ander moment.